Over grenzen
Een choreografie over de daadkracht van mensen om hun geboorteland te verlaten, omdat de veiligheid daar niet gewaarborgd is. Ogen gericht op een veilige plek, waar je jezelf mag zijn zonder angst. Wat kom je onderweg tegen, over welke grenzen ga je zowel fysiek als mentaal? En wat houdt je op de been om je weg te vervolgen?
Er is veel lef, moed en daadkracht voor nodig om alles achter te laten met de wetenschap dat je misschien nooit meer terug kunt. Met maar één stip op de horizon; een betere omgeving waarin je er mag zijn, waar veiligheid meer een recht is, waar je als vrouw ook meer kansen hebt, waar je als kinderen niet meer in angst hoeft te leven en waar je mag zijn wie je bent.
De voorstelling neemt je mee in een stukje van de reis die mensen hebben afgelegd, de tegenslagen, de tegenwind, het vele geduld, de angst, het wantrouwen in mensen die zeggen te helpen maar het niet na komen. Maar ook de daadkracht, de lef en het doorzettingsvermogen.
Inspiratie - Interview met Roshan en Khanda
"Wij zijn Roshan en Khanda we komen uit Iraaks Koerdistan. In 2015 zijn we gevlucht naar Nederland. Door het gevaarlijke leven in onze stad en in ons land moesten wij vluchten."
"In de winter van 2015 zijn wij gevlucht van Irak naar Turkije. We hebben afscheid genomen van onze familie met de wetenschap dat we een gevaarlijke reis gingen ondernemen. Misschien hebben we een goede reis maar misschien loopt het ook niet goed af, dit realiseren wij en de familie heel goed. Vanaf dat moment was er angst. We konden per persoon een kleine rugtas meenemen met een beetje kleding, ons paspoort, kleine bezittingen, de diploma’s van de verschillende kinderen, een voorleesboek voor het jongste broertje, en de Quran (koran)."
Roshan, Khanda en hun 2 broers waren in de leeftijd van 9, 14, 16, en 18 jaar. Het werd een lange reis, vol angst, afzien en afschuw. Een reis die tot op de dag van vandaag invloed heeft op hun leven hier in Nederland.
"In Turkije hebben we in een appartement gewoond, opgesloten. Daar wachtten we op het vertrek met de boot. Tot vier keer toe zijn we s’ nachts van Aksaray naar Izmir gegaan en is de boot niet vertrokken; iedere keer was er iets; lekke boot, boot ontruimd door de politie, etc. Terug op het land moesten we vier uur lopen door de donkere nacht om terug te komen in Izmir. Vervolgens nog twaalf uur met de bus naar Aksaray. Deze tocht hebben wij vijf keer gemaakt. Bij de laatste poging ging we met opblaasbare boten van 14 meter lang, met 85 mensen erop, de zee opgestuurd. Midden in de nacht, donker water, veel te weinig ruimte, angst regeert. Onze vader zei: "we gaan nu op de boot, het kan twee kanten opgaan; of we verdrinken of we komen aan in Griekenland."
"De ‘schipper‘ heeft ons na 17 uur varen s’ nachts afgezet op een eiland. Dit bleek een onbewoond eiland te zijn, geen eten, geen water, helemaal niks. Door vuur te maken hoopten wij gered te worden. De angst was groot dat wij hier niet gevonden werden. Uiteindelijk heeft een vissersboot ons gezien en die is hulp gaan halen. We zijn naar een klein eiland gebracht waar er heel goed voor ons werd gezorgd. We kregen eten en water. Vanuit dit eiland zijn wij naar Athene gevaren om daar al onze benodigde papieren te krijgen om zo door te kunnen reizen."
"Vanaf dat moment begon onze reis richting Nederland, lopend. Het lopen van Griekenland naar Europa. Heel veel lopen, ook s’ nachts. Even uitrusten in tenten, half uur rusten en dan weer door. Geen bedden, alleen maar zitten. Soms was er het rode kruis of artsen zonder grenzen die naar kapotte tenen en voeten keek." De familie kon nooit naar een winkel, hier zou direct de politie gebeld worden. "We waren afhankelijk van wat wij onderweg aan eten kregen. Dat betekent ook hongerlijden. We hebben elkaar bij het lopen altijd vastgehouden, bang om elkaar kwijt te raken.
De hele reis is door 10 landen gegaan. In totaal hebben wij daar negen maanden over gedaan."
Credits
Concept en choreografie: Marion van Veen
Jonge maker: Ivana Diboune
Dansers: Annemieke van Barneveld, Soraya Buwalda, Mirthe van Dijk, Dirk Jeukens, Joost de Klein, Yvonne Neven, Olaf Otten, Nadia Peeters, Nancy van Essen-Stegeman en Silke Kloosterman.
Lichtontwerp: Bas de Bruijn
Fotografie repetitie: Rick de Visser
Fotografie voorstelling: Ronald Van Dam
Video: Joey Schuit en Romy Pechler
Uitvoer decor: Rosco decorbouw en Waldo van Veen
Publiciteit: Louelle van Veen
Bestuur !MPACT
Deze voorstelling is mede mogelijk gemaakt door:
